شعر زیر را بخوانید و برداشت خود را از آن بنویسید.

 

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد ؟          ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

 

سعدی

 

کسی را که عاشق او هستیم اگر برای یک مدت طولانی از دید و چشم ما پنهان باشد ؛ ما همیشه دلتنگ او می شویم و یاد و خاطر خود را نمی توانیم از وجود نداشتن آن در کنارمان آرام سازیم و همیشه سعی در این داریم که زمینه ی دیدار با او را فراهم سازیم.  

 

حال فرض کنید شخصی خبری بیاورد از کسی که ما همیشه در جستجو و تلاش کردن برای بدست آوردن آن بوده ایم و در آن لحظه حال و هوای ما مانند شخصی می شود  که در بیابان داغ و سوزان و با پاهای پرهنه به دنبال قطره آبی می گردد و پس ار جست و جوی فراوان خسته و ناتوان مانده اما در همان حین ابر های سیاهی را می بیند که به آن سمت می آیند و آن زمین گرم ، خشک و بی آب را به زمینی پر از آب و خنک تبدیل می کنند و فرد تشنه به فرد عاشقی تشبیه شده شده است که خبر رسیدن آب یعنی همان عشق خود را می شنود . 

 

سعدی در این شعر خبر وصال عشق خود را می شنود و بلافاصله آنرا به دیدن ابر توسط تشنه در بیابان تشبیه می کند و مثل این که قبل از این که سعدی این خبر را توسط دیگران بشنود به او الهام شده است و این مثال زیبا را بکار برده است . 

 

سعدی با بکار گرفتن این شعر و این مفهوم یه نوعی امید به خوانندگان می دهد و می گوید که حتی اگر نتوانید به معشوق خود دسترسی داشته باشید و از او دور باشید عشق کار خود را می کند و شما پس از تحمل سختی ها و رنج های عشق سر انجام به وصال خواهید رسید .